MAN OF STEEL
Zack Snyder
(2013)
ภาพยนตร์ดัดแปลงจาก Superman คาแรกเตอร์การ์ตูนดังของ DC Comics กับเรื่องราวที่เริ่มต้นบนดาว Krypton ซึ่งกำลังอยู่ในสภาวะสั่นคลอนจากการถพยายามขุดแร่จากแกนกลางของดวงดาว Jor-El (Russell Crowe) คาดว่าดาว Krypton กำลังจะล่มสลายในไม่ช้า เขาจึงขอให้สภาสูงสุดมอบสิทธิ์ให้เขาควบคุม codex เพื่อสืบสานพันธุกรรม ความรู้ และอารยธรรมของชาว Krypton ต่อไปในอนาคตบนดาวดวงอื่น
แต่ Jor-El ถูกขัดขวางโดยกลุ่มกองกำลังกบฏนำโดย Zod (Michael Shannon) ที่นำทหารบุกเข้ามาสังหารและจำกุมตัวสมาชิกสภาสูงสุด Zod ต้องการให้ Jor-El ร่วมมือกับเขา แต่ Jor-El ไม่เห็นด้วยกับวิธีการที่โหดเหี้ยม Zod จึงสั่งให้คนเขาเขาจับตัว Jor-El
Jor-El อาศัยโอกาสจากความชุลมุนจนสามารถหลบหนีจากการจับกุมตัว เขาแอบเข้าไปขโมย codex และนำไปผสานกับ DNA ของ Kal-El ลูกชายของเขาและ Lara Lor-Van (Ayelet Zurer) ซึ่งเป็นทารกคนแรกที่เกิดโดยวิถีธรรมชาติในรอบหลายร้อยปี
Zod ตามมาเพื่อขัดขวางแผนการของ Jor-El ที่จะส่งยานอวกาศที่มีลูกชายของเขาและ codex ออกไปจากดาว แต่ไม่สำเร็จ Zod จึงสังหาร Jor-El ก่อนที่กองทหารของสภาสูงสุดจะตามมาทันและจับกุมตัว Zod พร้อมทั้งลูกสมุนของเขาทั้งหมด พวกเขาถูกเนรเทศออกไปที่ Phantom Zone โทษฐานที่ก่อการกบฏ ซึ่งหลังจากนั้นไม่นานดาว Krypton ก็แตกสลายตามที่ Jor-El ได้กล่าวไว้
ยานอวกาศของ Kal-El ตกลงมาที่โลกมนุษย์ในรัฐแคนซัส เขาถูกพบโดย Jonathan Kent (Kevin Costner) และ Martha Kent (Diane Lane) คู่สามีภรรยาที่ไม่มีลูก พวกเขาจึงตั้งชื่อทารกว่า Clark และเลี้ยงดูเหมือนลูกของพวกเขาเอง แต่เมื่อ Clark เจริญเติบโตขึ้นมา เขาก็เริ่มรู้ตัวว่าเขามีพลังพิเศษแตกต่างจากคนอื่น เขาจึงพยายามซ่อนความสามารถของเขาเอาไว้
Jonathan จึงเล่าความจริงทั้งหมดให้เขาฟัง และขอให้เขาเก็บเรื่องพลังพิเศษของเขาไว้เป็นความลับ ซึ่งหลายปีต่อมา Jonathan ก็เสียชีวิตจากพายุทอร์นาโดเนื่องจากเขาไม่ต้องการให้โลกรู้ถึงพลังพิเศษของ Clark (Henry Cavill) แต่กลับกลายเป็นสาเหตุที่ทำให้ Clark รู้สึกผิดจนต้องออกเดินทางไปทั่วโลกเพื่อค้นหาจุดหมายของชีวิต
ส่วนที่ชอบคือส่วนของดาว Krypton ในช่วงแรกของเรื่อง คิดว่าน่าจะเป็นภาพยนตร์เรื่องแรกของ Superman ที่มีภาพของดาวนี้จริงๆ ที่ไม่ได้เป็นแค่การเอ่ยถึง ออกแบบสถาปัตยกรรมต่างดาวได้งดงาม ฉากต่อสู้ แอคชันซีเควนซ์ทำออกมาได้สนุกตื่นเต้น
น่าเสียดายที่การเดินเรื่องไม่มีความต่อเนื่อง ทำให้เกิดการสะดุดของอารมณ์จากการตัดฉากอดีตและปัจจุบันสลับไปมา โดยที่ไม่ได้มีส่วนช่วยเสริมสร้างการพัฒนามิติของตัวละครแต่อย่างใด กลับทำให้รู้สึกว่าการเดินเรื่องอืดและยืดเยื้อเกินความจำเป็น
