ความสุขของกะทิ (The Happiness of Kati)
2008 | เจนไวยย์ ทองดีนอก
จากผลงานเขียน ความสุขของกะทิ ของคุณ งามพรรณ เวชชาชีวะ นวนิยายเรื่องสั้นรางวัลซีไรต์ ปี 2006 ยอดขายกว่าสองแสนเล่ม และได้มีการแปลเป็นภาษาต่าง ๆ เพื่อจำหน่ายในหลายประเทศ อาทิ อเมริกา, ญี่ปุ่น, เกาหลี, เยอรมนี, ออสเตรเลีย, นิวซีแลนด์, สเปน, อีตาลี, ฝรั่งเศส ก็กลายมาเป็นภาพชีวิตเคลื่อนไหวอยู่บนแผ่นฟิล์ม ฉายแล้วในโรงภาพยนตร์
ความสุขของกะทิ เป็นเรื่องราวของสาวน้อยชื่อ กะทิ วัยประมาณเก้าขวบ ที่อาศัยอยู่กับตาและยายในบ้านริมคลองแถบชนบท ทั้งตาและยายไม่เคยพูดถึงเรื่องพ่อและแม่ของกะทิ จนกระทั่งวันหนึ่ง เธอก็ได้รู้ความจริงบางอย่าง…
องค์ประกอบภาพ ถ่ายทำออกมาได้สวยงาม นักแสดงแต่ละคนก็ทำหน้าที่ได้อย่างสมบทบาท จะมีก็แต่ตัวละครเด็กบางคนในโรงเรียน ที่แสดงไม่ค่อยสมจริงเท่าไหร่นัก รู้สึกว่าผู้กำกับภาพจะชอบมุมกล้องถ่ายเลื่อนแล้วมีอะไรมาบัง เช่นประตู ผนัง หน้าต่าง (สังเกตว่าใช้หลายครั้ง) การเดินเรื่องค่อนข้างเนิบนาบ ยิ่งช่วงกลางถึงปลายดูแล้วง่วงมาก ด้านการเขียนบทยังไม่ดีนัก หลายฉากใช้การเล่นกับอารมณ์ความรู้สึก โดยไม่มีบทพูด แต่พอดูแล้วกลับรู้สึกแปลก (ตอนแรกนึกว่าแม่ของกะทิเป็นใบ้)
ถ้าจะให้เทียบกับหนังสือแล้ว ต้องขอบอกว่ายังห่างชั้นกันอีกมาก เนื่องจากในหนังสือจะเป็นการเล่าเรื่องพรรณนา โดยไม่ค่อยมีบทพูดมากนัก แต่ในหนังจะให้มามีเสียงความคิดลอยมาเรื่อย ๆ ก็ดูจะไม่เหมาะ แต่การปล่อยเงียบไว้ ก็ไม่ได้ทำให้คนดูเข้าใจเนื้อความเหล่านั้นแต่อย่างใด โดยเฉพาะคนดูที่ไม่ได้อ่านหนังสือมาก่อน …ฉากที่ชอบมากคือฉากกะทิตื่นนอนตอนต้นเรื่อง และฉากสุดท้าย น้องที่แสดงเป็นกะทิแสดงได้ดูเป็นธรรมชาติดี อ้อ เพลง “ดีใจที่มีเธอ” ไพเราะมาก!
ฉันดีใจที่มีเธอ ฉันดีใจที่เจอเธอ
เธอคือกำลังใจเดียวที่มี ไม่ว่านาทีไหนไหน
ฉันดีใจที่มีเธอ แม้ว่าต้องพบอะไร
ฉันก็รู้และฉันอุ่นใจ ว่าฉันนั้นจะมีเธออยู่ตรงนี้…
![[suspicious]](https://pradt.co/imgs/misc/smilies/icon_suspicious.gif){kind=icon}
ตอนดูเรายังแอบคิดไปว่า ฉากนี้เราจะไม่ให้กะทิกอดแม่ แต่เจอแม่แล้วแอบเหวอแล้ววิ่งหนีไปเลย หรือเจอแม่แล้วแม่ทำเฉยๆ ไม่พูด ไม่กอด แล้วกะทิเสียใจว่าทำไมแม่ไม่แสดงออกความรักให้มากกว่านี้ สองฉากนี้มันจะได้ไปถึงจุดที่มันควรจะถึง
เป็นอีกเรื่องที่น่าเสียดายในรอบต้นปีคับ
เราชอบฉากที่น้องกะทิสะดุดล้มที่ชายหาด ร้องไห้ เห็นม้าอยู่ข้างหน้า แล้วก็หยุดร้องไห้ คือเราชอบการปรากฏตัวของม้าในภาพยนตร์น่ะ มันเท่ห์ดี![[cool]](https://pradt.co/imgs/misc/smilies/icon_cool.gif)
ps.
เราเพิ่งเข้าใจนะ
ว่าการถ่ายภาพแบบเลื่อนๆ ในเรื่อง “ความสุขของกะทิ” ทำให้เรานึกถึงเรื่อง “Toni Takitani” ของผู้กำกับญี่ปุ่นคนหนึ่งที่ดัดแปลงมาจากเรื่องสั้นของมุราคามิ แต่จากเรื่อง “Toni ฯ” คือเราเห็นแล้วเก็ตเลยว่าทำไมต้องถ่ายแบบนั้น คือเขาถ่ายให้เห็นภาพมันจะเลื่อนจากขวาไปซ้าย เลียนแบบวิธีการอ่านหนังสือของญี่ปุ่น (หรือซ้ายไปขวานี่ล่ะ) เหมือนเรากำลังอ่านเรื่องสั้นของคุณลุงมุราฯ แกจริงๆ แล้วเรื่อง “Toniฯ” มันก็ดีมาก เล่าเรื่องดี ภาพดี นักแสดงดี สมบูรณ์ในความรู้สึกของเรา
ทุกอย่างเป็นประสบการณ์ของผู้กำกับ รอดูเรื่องหน้าของคุณเจนไวยย์คับ.