Voice

เสียทรัพย์อีกแหงๆ

ส่วนตัวผมยังไม่เห็นพัฒนาการเรื่องการร้องของมิกะเท่าไหร่นะครับ คิดว่าจุดอ่อนของมิกะไม่ใช่เพลงเร็วนะ แต่เป็นความหลากหลายมากกว่า คือในแต่ละเพลงที่มีรายละเอียดต่างกัน การร้องของมิกะจะฟังดูซ้ำๆกันไปหมด อีกอย่างหนึ่ง การเปลี่ยนสำเนียงดนตรีมันออกจะถี่ไปหน่อยครับ มาชุดนี้ก็ใช้สำเนียงดนตรีป๊อปแด๊นซ์ไปซะแล้ว ยังกับชุดเก่าๆของ globe หรืองานของ elt ยุค time goes by โน้นเลย บางทีถ้าจะมุ่งมั่นไปแนวใดแนวหนึ่งก่อนอย่างค่อยเป็นค่อยไปและมั่นคง อาจจะดีกับมิกะมากกว่านะ (ซึ่งไม่ใช่ร็อคแน่ๆ)
ลองเทียบกับงานของศิลปินหญิงคนอื่นบางคน ที่มีศักยภาพสูงทั้งเรื่องตลาดและการสร้างงานด้วยตัวเอง จะเห็นค่อนข้างชัดครับ ว่าสำเนียงดนตรีของมิกะไม่ค่อยนิ่ง เปลี่ยนบ่อยมาก ซึ่งผมคิดว่าความสามารถของมิกะในตอนนี้ไม่เอื้อให้ทำแบบนั้นได้

ยกตัวอย่างเช่น (ขออนุญาตนะ) ลองนำ voice ไปเปรียบกับ sing to the sky ของอายากะ ……บางทีรุ่นน้องอาจแซงรุ่นพี่ไปไกลแล้วละครับ
” konya mo hoshi ni dakarete ” ทำให้ผมทึ่งครับผม

อืม ใช่ครับ ส่วนใหญ่แล้วดีไม่ดีมันอยู่ที่ ชอบ หรือ ไม่ชอบ แต่มันก็ไม่น่าใช่ทั้งหมดหรือทุกกรณี ไม่งั้นก็คุยไม่สนุกสิ จริงป่ะ ฮิ

…..แต่มิกะก็อยู่ในวงการมานานแล้วนะครบ นับแต่เดบิวท์ก็ 6 ปีได้แล้วมั้ง นับเฉพาะ LP ก็ 6 ชุดได้ ถ้าเก็บประสบการณ์มาประมาณนี้แล้วยังค้นหาแนวของตัวเองหรือเปลี่ยนไปมาอยู่ ผมว่าอาจจะไม่ค่อยดีนะ
กับการร้องของอายากะ ผมเองรู้สึกไปทำนองเดียวกับคุณบ้างครับ นิดหน่อยน่ะ สำหรับผมแล้วคิดว่าอายากะร้องได้เป็นธรรมชาติในแบบของเธอนะ คือไม่เหมือนกับการพยายามที่จะโชว์จนมากเกินไปหรือพยายามคอนโทรลให้ออกมาดูดีดูไพเราะจนเกินพอดี เพราะงั้นถ้าการร้องในแนวทางแบบอายากะมันใช่ ความสามารถในการแต่งเพลงก็ใช่ บวกกับความต่อเนื่องของชุดแรกกับชุดนี้(sing to the sky ) มันทำใ้ห้เห็นแววรุ่งและตัวตนที่แข็งแรงของอายากะครับ ผมว่าอายากะสามารถแบกรับความคาดหวังมากๆได้นะ สิ่งที่เธอมีตอนนี้มันเอื้อให้ครับ …..มองอายากะแล้วผมนึกถึงฮิิกกี้นะ แต่อายากะมีเสียงร้องที่ยอดเยี่ยมกว่า และเก่งกว่าบนเวทีแสดงสด
บางทีถ้ามีเวลาน่าจะลองดูการร้องจริงของอายากะดูครับ แนะนำ bank fes’ กับบูโดกันปี 2007 ครับ (ผมดูจาก dailymotion) ลำพังที่ได้ยินจากซีดีคงไม่พอละ เพราะเธอร้องสดได้ดีมาก

ผมไม่ค่อยให้ความสำคัญกับน้ำเสียงว่าจะฟังดูเพราะดูมีพลังอะไรมากมายครับ หรือจะร้องแบบธรรมดา-เรื่้อยๆ แบบมิกะ (แต่งานของเธอไม่นิ่ง หลายครั้งมิกะพยายามร้องแบบบีบเค้นมากขึ้น ซึ่งออกมาไม่ค่อยดีนัก) ผมก็ไม่ว่าอะไรอีกเหมือนกัน นอกเสียจากการเข้าถึงบทเพลง บวกกับอัตลักษณ์ที่เป็นของจริงของนักร้อง ก็คงจะทำนองเดียวกับที่คุณบอกว่าร้องได้อารมณ์นะ

มีศิลปินบางคนเท่านั้น หรืออาจจะหนึ่งในแสนในล้าน ที่พรสวรรค์เป็นอะไรที่ลึกซึ้งยิ่งกว่าน้ำเสียงหรือทักษะทางดนตรี มันอาจจะเป็นความรู้สึก เป็นแนวคิด หรือคงเป็นจิตวิญญาณก็อาจจะใช่ พูดง่ายๆว่าทุกอย่างที่เป็นตัวตนของเขาครับ สำหรับผมแล้วศิลปินแบบนั้น ก็คือ Bob Dylan คนหนึ่งละ
ผมจำได้ว่าย้อนกลับไปตอนที่ดิแลนเพิ่งจะได้รับโอกาสออดิชั่นกับใครสักคนที่เป็นระดับผู้บริหารของค่ายเพลงคนหนึ่ง เขาได้คอมเม้นท์ว่าไม่มีอะไรน่าประทับใจ เสียงร้องของดิแลนธรรมดามาก แต่เมื่อโปรดิวเซอร์ทรงอิทธิพลคนหนึ่งได้ยินเข้า ก็กลายเป็นว่าดิแลนถูกจับเซ็นสัีญญาเข้าห้องอัดทัีนที ซึ่งโปรดิวเซอร์คนนี้คือคนที่ค้นพบ billie holiday ครับ ถ้าจำไม่ผิดน่าจะเป็นจอห์น แฮมมอนด์

like a rolling stone เวอร์ชั่นแสดงสด ปี 1966 ที่นิวคาสเซิ่ล อังกฤษ น่าจะเป็นอณุสาวรีย์ของศิลปินที่พรสวรรค์ของเขาอยู่เหนือเสียงร้องและทักษะทางดนตรีที่เราคุ้นเคยครับ …..ผมอยากรู้เหมือนกันว่าจะมีใครคิดเหมือนกันไหม
ขออภัยที่ใช้เนื้อที่เยอะนะครับ ขอบคุณจ่ะ