Voice

• 

  LewCPE 2008.12.17 at 2:26

  เสียทรัพย์อีกแหงๆ
• 

  bugtoon :-) 2008.12.17 at 11:25

  ฟังแล้วเหมือนกันครับ ไพเราะเสนาะโสตดีจริงๆ ครับผม เห็นด้วยๆ ครับผม

  ตอนนี้ผมก็ชอบคู่ๆ ไปกับเพลงประกอบละครเรื่อง 風のガーデン (kaze no garden) นะครับ เพลงเพราะดีครับ [*o*]
• 

  H~~A 2008.12.18 at 13:38

  ส่วนตัวผมยังไม่เห็นพัฒนาการเรื่องการร้องของมิกะเท่าไหร่นะครับ คิดว่าจุดอ่อนของมิกะไม่ใช่เพลงเร็วนะ แต่เป็นความหลากหลายมากกว่า คือในแต่ละเพลงที่มีรายละเอียดต่างกัน การร้องของมิกะจะฟังดูซ้ำๆกันไปหมด อีกอย่างหนึ่ง การเปลี่ยนสำเนียงดนตรีมันออกจะถี่ไปหน่อยครับ มาชุดนี้ก็ใช้สำเนียงดนตรีป๊อปแด๊นซ์ไปซะแล้ว ยังกับชุดเก่าๆของ globe หรืองานของ elt ยุค time goes by โน้นเลย บางทีถ้าจะมุ่งมั่นไปแนวใดแนวหนึ่งก่อนอย่างค่อยเป็นค่อยไปและมั่นคง อาจจะดีกับมิกะมากกว่านะ (ซึ่งไม่ใช่ร็อคแน่ๆ)
  ลองเทียบกับงานของศิลปินหญิงคนอื่นบางคน ที่มีศักยภาพสูงทั้งเรื่องตลาดและการสร้างงานด้วยตัวเอง จะเห็นค่อนข้างชัดครับ ว่าสำเนียงดนตรีของมิกะไม่ค่อยนิ่ง เปลี่ยนบ่อยมาก ซึ่งผมคิดว่าความสามารถของมิกะในตอนนี้ไม่เอื้อให้ทำแบบนั้นได้

  ยกตัวอย่างเช่น (ขออนุญาตนะ) ลองนำ voice ไปเปรียบกับ sing to the sky ของอายากะ ……บางทีรุ่นน้องอาจแซงรุ่นพี่ไปไกลแล้วละครับ
  ” konya mo hoshi ni dakarete ” ทำให้ผมทึ่งครับผม
• 

  pradt 2008.12.18 at 14:38

  @H~~A
  mika อาจจะยังคงกำลังค้นหาแนวตัวเองอยู่ (แต่ถ้าไปทางร็อคจริงคงฟังไม่ไหว) แต่ถ้าให้เทียบกับอัลบัมก่อนแล้ว ผมก็ยังคิดว่าอัลบัม voice นี่ดูลงตัวกว่าอย่างมาก แม้ว่าแนวดนตรีเธอจะเปลี่ยนไปเปลี่ยนมา เทคนิคการร้องไม่พัฒนา แต่สุดท้ายมันก็มีเพียง ผลที่ว่าฟังแล้ว “ชอบ” หรือ “ไม่ชอบ” แค่นั้นเองครับ ถ้าฟังแล้วไม่ชอบ ต่อให้ยกเหตุผลร้อยแปดพันเก้ามา มันก็คงบังคับใจให้ชอบไม่ได้อยู่ดี

  อัลบัม sing to the sky ของ ayaka ผมชอบแค่ 2 เพลง คือ 魔法使いのしわざ กับ 今夜も星に抱かれて… ที่คุณชมนั่นแหละครับ (และผมก็ยังชองอัลบัม debut ของเธอมากกว่า) ส่วนหนึ่งผมคิดว่าเป็นความชอบส่วนบุคคล ที่ล้วนแตกต่างกัน ayaka นี่ออกแนวพลังเสียงมากไปหน่อย โดยเฉพาะเพลงเร็วที่ฟังแล้ว ปวดหูทั้งเสียงดนตรีและเสียงร้องที่มีพลัง เพียงแต่เสียงของ ayaka เวลาร้องแล้วมันฟังเหมือนการตะโกน สำหรับผมจะชอบแนวที่ไม่ต้องเค้นเสียงอะไรมาก แค่ร้องแบบธรรมดาแล้วได้อารมณ์ จึงเรียกว่ายอดเยี่ยม อย่างพวกนักร้องเพลงของฝรั่งเศสแบบที่อยู่ในใจผู้คนฝรั่งเศส ก็ไม่ใช่นักร้องที่มีพลังเสียงเลอเลิศ แต่พวกเขาก็แค่ร้องเพลงด้วยเสียงธรรมดานี่แหละ แต่การถ่ายทอดอารมณ์ในน้ำเสียงให้คนฟังแล้วรู้สึกถึงอะไรบางอย่าง มันเป็นสิ่งทีสำคัญยิ่งกว่า
• 

  h~~a 2008.12.23 at 14:41

  อืม ใช่ครับ ส่วนใหญ่แล้วดีไม่ดีมันอยู่ที่ ชอบ หรือ ไม่ชอบ แต่มันก็ไม่น่าใช่ทั้งหมดหรือทุกกรณี ไม่งั้นก็คุยไม่สนุกสิ จริงป่ะ ฮิ

  …..แต่มิกะก็อยู่ในวงการมานานแล้วนะครบ นับแต่เดบิวท์ก็ 6 ปีได้แล้วมั้ง นับเฉพาะ LP ก็ 6 ชุดได้ ถ้าเก็บประสบการณ์มาประมาณนี้แล้วยังค้นหาแนวของตัวเองหรือเปลี่ยนไปมาอยู่ ผมว่าอาจจะไม่ค่อยดีนะ
  กับการร้องของอายากะ ผมเองรู้สึกไปทำนองเดียวกับคุณบ้างครับ นิดหน่อยน่ะ สำหรับผมแล้วคิดว่าอายากะร้องได้เป็นธรรมชาติในแบบของเธอนะ คือไม่เหมือนกับการพยายามที่จะโชว์จนมากเกินไปหรือพยายามคอนโทรลให้ออกมาดูดีดูไพเราะจนเกินพอดี เพราะงั้นถ้าการร้องในแนวทางแบบอายากะมันใช่ ความสามารถในการแต่งเพลงก็ใช่ บวกกับความต่อเนื่องของชุดแรกกับชุดนี้(sing to the sky ) มันทำใ้ห้เห็นแววรุ่งและตัวตนที่แข็งแรงของอายากะครับ ผมว่าอายากะสามารถแบกรับความคาดหวังมากๆได้นะ สิ่งที่เธอมีตอนนี้มันเอื้อให้ครับ …..มองอายากะแล้วผมนึกถึงฮิิกกี้นะ แต่อายากะมีเสียงร้องที่ยอดเยี่ยมกว่า และเก่งกว่าบนเวทีแสดงสด
  บางทีถ้ามีเวลาน่าจะลองดูการร้องจริงของอายากะดูครับ แนะนำ bank fes’ กับบูโดกันปี 2007 ครับ (ผมดูจาก dailymotion) ลำพังที่ได้ยินจากซีดีคงไม่พอละ เพราะเธอร้องสดได้ดีมาก

  ผมไม่ค่อยให้ความสำคัญกับน้ำเสียงว่าจะฟังดูเพราะดูมีพลังอะไรมากมายครับ หรือจะร้องแบบธรรมดา-เรื่้อยๆ แบบมิกะ (แต่งานของเธอไม่นิ่ง หลายครั้งมิกะพยายามร้องแบบบีบเค้นมากขึ้น ซึ่งออกมาไม่ค่อยดีนัก) ผมก็ไม่ว่าอะไรอีกเหมือนกัน นอกเสียจากการเข้าถึงบทเพลง บวกกับอัตลักษณ์ที่เป็นของจริงของนักร้อง ก็คงจะทำนองเดียวกับที่คุณบอกว่าร้องได้อารมณ์นะ

  มีศิลปินบางคนเท่านั้น หรืออาจจะหนึ่งในแสนในล้าน ที่พรสวรรค์เป็นอะไรที่ลึกซึ้งยิ่งกว่าน้ำเสียงหรือทักษะทางดนตรี มันอาจจะเป็นความรู้สึก เป็นแนวคิด หรือคงเป็นจิตวิญญาณก็อาจจะใช่ พูดง่ายๆว่าทุกอย่างที่เป็นตัวตนของเขาครับ สำหรับผมแล้วศิลปินแบบนั้น ก็คือ Bob Dylan คนหนึ่งละ
  ผมจำได้ว่าย้อนกลับไปตอนที่ดิแลนเพิ่งจะได้รับโอกาสออดิชั่นกับใครสักคนที่เป็นระดับผู้บริหารของค่ายเพลงคนหนึ่ง เขาได้คอมเม้นท์ว่าไม่มีอะไรน่าประทับใจ เสียงร้องของดิแลนธรรมดามาก แต่เมื่อโปรดิวเซอร์ทรงอิทธิพลคนหนึ่งได้ยินเข้า ก็กลายเป็นว่าดิแลนถูกจับเซ็นสัีญญาเข้าห้องอัดทัีนที ซึ่งโปรดิวเซอร์คนนี้คือคนที่ค้นพบ billie holiday ครับ ถ้าจำไม่ผิดน่าจะเป็นจอห์น แฮมมอนด์

  like a rolling stone เวอร์ชั่นแสดงสด ปี 1966 ที่นิวคาสเซิ่ล อังกฤษ น่าจะเป็นอณุสาวรีย์ของศิลปินที่พรสวรรค์ของเขาอยู่เหนือเสียงร้องและทักษะทางดนตรีที่เราคุ้นเคยครับ …..ผมอยากรู้เหมือนกันว่าจะมีใครคิดเหมือนกันไหม
  ขออภัยที่ใช้เนื้อที่เยอะนะครับ ขอบคุณจ่ะ
• 

  EscRiBiTioNiSt® 2008.12.25 at 14:02

  ชอบเพลงที่สอง

Comments are closed.