เรื่องของเด็กสองคน สิงหา (มาริโอ้ เมาเร่อ) และมิถุนา (อภิญญา สกุลเจริญสุข) ที่ช่วงแรกก็ไม่ค่อยถูกกันเท่าไหร่ ตามสมัยนิยมละครน้ำเน่า

ในเวลาต่อมา ทั้งคู่ก็ดูเหมือนจะเข้าใจกันมากขึ้น เมื่อ สิงหา รู้ว่า แม่ของมิถุนา (กรองทอง รัชตะวรรณ) หูพิการและพูดไม่ได้ เนื่องจากอุบัติเหตุทางรถยนต์ (คิดได้ไงเนี่ย รถคว่ำแล้วหูหนวกเป็นใบ้ ไม่ได้เป็นอัมพาตหรือเสียชีวิต โอกาสเกิดคงประมาณ 0.1%)

ต่อมา สิงหา ก็เริ่มฝึกภาษามือเพื่อสื่อสารกับ แม่และมิถุนา หลังจากนั้นทั้งสองก็คบกัน จนกระทั่งถึงวันที่ต้องแยกจากกัน เนื่องจากนางเอกกับแม่ต้องย้ายออกจากบ้าน ส่วนพ่อของพระเอกก็โดนย้ายไปอีกที่ วันสุดท้ายทั้งคู่ก็ไม่ได้เจอกันเพื่อร่ำลา

เวลาล่วงเลยผ่านมาอีกหลายสิบปี สิงหา เรียนจบและได้ทำงานเป็นผู้ผลิตสารคดี ที่ต้องเดินทางไปตามจังหวัดต่างๆ ทั่วประเทศไทย ระหว่างทางเขาก็พยายามออกตามหามิถุนาไปด้วย แล้วในที่สุดเขาก็ได้พบกับ แม่ของมิถุนา โดยบังเอิญ

ทำให้เขารู้ว่าในวันนั้น มิถุนา ได้ไปรอพบเขาแต่ดันไปเจอกลุ่มวัยรุ่นรุมข่มขืน จากนั้นก็ติดโรค กลายเป็นตัวดักแด้หน้าเด็กมาตลอดเวลาหลายสิบปี (ขณะที่ มาริโอ กลายเป็น เจ เจตริน!) นอนอยู่บนเตียงรอคอยพระเอกมาพบแล้วถึงตายได้ (แว้กกกกกกกกก!)

เขียนบทแบบนี้มาเพื่ออะไร ต้องการเค้นน้ำตาจากผู้ชมด้วยชีวิตรันทดกรรมซัด ซ้ำไปซ้ำมา กับการผูกเรื่องที่ดูประหลาดและไม่สมจริงเลย หยิบเอาเพลงเก่ามายัดประเคนใส่ลงไปในตัวหนังอย่างบ้าคลั่ง

การแสดงที่ดีก็มีเพียง อภิญญา สกุลเจริญสุข (มิถุนา) และ กรองทอง รัชตะวรรณ (แม่ของมิถุนา) เท่านั้น แต่ก็ไม่สามารถช่วยภาพยนตร์เรื่องนี้เอาไว้ได้ บทที่แย่ขนาดนี้ มันผ่านการตรวจจนออกมาเป็นภาพยนตร์ได้อย่างไร เสียเวลานอนเป็นที่สุด