ドロステのはてで僕ら

カトウ (Kato / 土佐和成 เจ้าของร้านกาแฟใต้อพาร์ทเมนท์ที่เขาพักอาศัยอยู่ คืนวันหนึ่งหลังจากร้านปิด เขาปล่อยให้ アヤ (Aya / 藤谷理子) พนักงานของร้านจัดการเก็บกวาด ขณะที่ตัวเขาเดินขึ้นไปที่ห้องพักของเขาบนชั้นสอง

เขาหยิบกีตาร์ขึ้นมาเพื่อจะเล่น แต่หาปิ๊กไม่เจอ ทันใดนั้นเองเขาก็ได้ยินเสียงใครบางคนเรียกเขา เมื่อเขามองหาต้นเสียงก็พบว่าเครื่องคอมพิวเตอร์ของเขาเปิดขึ้นมาเอง และมีภาพของตัวเขาอยู่ในนั้น Kato ในจอคอมพิวเตอร์บอกว่าตัวเขาคือ Kato ในอนาคตอีก 2 นาทีข้างหน้า เขาสามารถสนทนาโต้ตอบกับ Kato ในปัจจุบันได้ และยังรู้ว่าปิ๊กกีตาร์ที่หายไปนั้นอยู่ข้างใต้พรม

หลังจากนั้น Kato อนาคตก็เริ่มอธิบายว่าเครื่องคอมพิวเตอร์ของเขาเชื่อมต่อกับจอมอนิเตอร์ในร้านกาแฟด้านล่าง แต่สัญญาณช้าไป 2 นาที และบอกให้ Kato ปัจจุบันรีบลงไปที่จอมอนิเตอร์ชั้นล่างเพื่อบอกสิ่งที่เขาเพิ่งพูดไปให้กับ Kato อีกคนในอดีต

เมื่อ Kato ปัจจุบันกลับลงไปที่ร้านกาแฟ เขาก็เห็นภาพของอดีต Kato ในห้องของเขากำลังหาปิ๊กที่หล่นหายไป เขาจึงพูดกับ Kato ในอดีตแบบเดียวกับที่ Kato ในอนาคตบอกเขา รวมถึงปิ๊กที่หล่นอยู่ใต้พรม และบอกให้ Kato ในอดีตลงมาที่ร้านกาแฟเพื่อทำแบบเดียวกับที่เขาเพิ่งทำไป

Kato ปัจจุบันรู้สึกมึนงงกับสิ่งที่เพิ่งเกิด หลังจากครุ่นคิดสักพัก เขาก็สรุปได้ว่าเขาคงกำลังฝันอยู่ เขาจึงเดินกลับขึ้นไปบนห้องพัก แต่กลับพบกับ Kato จากอนาคตในจอคอมพิวเตอร์ที่บอกกับเขาว่านี่มันไม่ใช่ความฝัน แต่เป็นสิ่งที่กำลังเกิดขึ้นจริง นอกจากนั้นเขายังประสบปัญหา เนื่องจาก コミヤ (Komiya / 石田剛太) ลูกค้าประจำโผล่มาที่ร้าน

ตอนแรกทั้ง Komiya และ Aya คิดว่า Kato ในจอมอนิเตอร์เป็นวิดีโอที่เขาบันทึกไว้ใน YouTube แต่พวกเขาก็ต้องตกใจเมื่อ Kato ในจอมอนิเตอร์สามารถพูดโต้ตอบกับพวกเขาได้ โดยเฉพาะ Komiya ที่ตื่นเต้นมากกับการสื่อสารข้ามเวลา เขาจึงโทรศัพท์ไปเรียก オザワ (Ozawa / 酒井善史) และ タナベ (Tanabe / 諏訪雅) เพื่อนของเขาให้รีบมาที่ร้านกาแฟ

ทุกคนต่างสนุกกับการทดสอบการสื่อสารกับตัวเองที่อยู่ในอนาคต มีเพียง Kato ที่รู้สึกหวาดกลัวกับการล่วงรู้อนาคตและพยายามเตือนให้ทุกคนเลิกเล่น แต่ก็ไม่มีใครสนใจฟัง อย่างไรก็ตามในเวลาต่อมาทุกคนก็เริ่มเบื่อเพราะหมดมุขที่จะเล่นกับเวลาแค่ 2 นาทีข้างหน้า

Ozawa เกิดไอเดียที่จะสามารถทำให้พวกเขาสื่อสารกับอนาคตที่ไกลออกไปมากกว่า 2 นาทีได้ ด้วยการนำคอมพิวเตอร์จากห้องของ Kato ลงมาหันหน้าชนกับจอมอนิเตอร์ของร้านกาแฟ เกิดเป็นปรากฏการณ์ที่เรียกว่าดรอสเต้ (Droste) หรือภาพในจอที่ซ้อนกันต่อไปราวกับไร้ที่สิ้นสุด ทำให้พวกเขาสามารถสื่อสารกับตัวพวกเขาในอนาคตจาก 2 นาทีเป็น 4 นาที ในจอถัดไป และไกลออกไปอีกด้วยจอที่อยู่ลึกเข้าไปข้างใน

ปรากฏการณ์ดรอสเต้ (Droste Effect) เป็นปรากฏการณ์ภาพซ้อนภาพ เป็นการที่ภาพภาพหนึ่งปรากฏซ้ำๆ ในตัวเอง ณ ตำแหน่งที่กำหนดไว้ ซึ่งตามทฤษฎีแล้วจะเกิดเป็น infinite loop แต่ในความเป็นจริงแล้ว วงวนจะเกิดขึ้นได้เพียงเท่าที่ความละเอียดของภาพเปิดช่องให้เกิดได้เท่านั้น ซึ่งชื่อ Droste มาจากชื่อแบรนด์ผลิตภัณฑ์โกโก้ออกแบบโดย Jan Musset ในปี 1904 เป็นรูปของนางพยาบาลกำลังถือถาดที่มีกล่องโกโก้ที่เป็นรูปเดียวกันกับภาพของกล่องโกโก้

ชอบมาก ตลกมาก ผลงานกำกับภาพยนตร์เรื่องแรกของ 山口淳太 (Junta Yamaguchi) และบทฝีมือ 上田誠 (Makoto Ueda) กับการถ่ายทำเทคเดียวยาว 65 นาทีตั้งแต่ต้นจนจบ แบบเดียวกับ カメラを止めるな! (ONE CUT OF THE DEAD) ส่วนหนึ่งที่สร้างความประทับใจคือความเป็นญี่ปุ่นที่ตัวละครมักจะโอเวอร์รีแอคคล้ายการ์ตูนหรือละครตลก

ซึ่งภาพยนตร์เรื่องนี้ก็เป็นภาพยนตร์ทุนต่ำเช่นกัน และเลือกใช้กล้องมือถือในการถ่าย (กล้องของโทรศัพท์มือถือจริงๆ ไม่ใช่กล้องวิดีโอแบบพกพา) นอกจากนี้ตัวผู้กำกับก็ยังเป็นคนถ่ายวิดีโอและตัดต่อเองทั้งหมดอีกด้วย แสดงให้เห็นว่าต่อให้มีทุนน้อย แต่ถ้ามีไอเดียเลิศและผู้กำกับเก่งก็สามารถสร้างภาพยนตร์ไซไฟที่สนุกและน่าติดตามได้โดยไม่จำเป็นต้องใช้วิชวลเอฟเฟค

หนึ่งในความไม่สมจริงที่คิดว่าเป็นความตั้งใจของผู้กำกับ (หรือคนเขียนบท) คือการเลือกใช้เครื่อง iMac และจอมอนิเตอร์ขนาดใหญ่ แทนที่จะใช้ MacBook หรือแล็ปท็อปคอมพิวเตอร์ที่สามารถถือเดินไปมาได้สะดวก ตัวเอกต้องแบกจอขึ้นลงบันไดโดยที่สายไฟยังเสียบอยู่ สายไฟต้องยาวมากแบบบ้าบอ สามารถลากจากชั้นหนึ่งขึ้นไปชั้นห้าได้โดยที่ไม่ดับ ส่วนจอมอนิเตอร์ก็มองไม่เห็นว่ามันมีกล้องอยู่ตรงไหน มันคือความไม่สมจริงที่กลายเป็นความฮา

ドロステのはてで僕ら (BEYOND THE INFINITE TWO MINUTES) เปิดฉายครั้งแรกที่ Tollywood โรงภาพยนตร์ขนาดเล็กในโตเกียว ประเทศญี่ปุ่น วันที่ 5 มิถุนายน 2020